Reisverhalen

Zondag 23 december 2007

Lieve familie,
Vanmorgen om 10 uur zaten we met zijn allen ,iets wat in Nederland niet vaak voorkomt,
Aan het ontbijt.
Vers brood , eieren en Nederlandse worst…
Nog in pyjama ,of wat hierop lijkt, begonnen de kinderen aan het versieren van onze boom begeleid door de kerstliedjes van vicky Brown .
Een paar uur later was ons huis geheel in kerstsfeer, onze boom is wel “onze” boom…met echte zilveren ballen
Nepgroen rond de kamerdeur ,lichtjes voor en rond de ramen en een overvloed aan waxinelichtjes en kaarsen en op de overloop boven staat de nepper te stralen!
De meiden gaan even “shoppen”Alexander en marielle kijken film en wij gaan voor het eerst in tsjechie fietsen !
Dik aangekleed vertrekken we,de zon schijnt het is sprookjesachtig…gewapend met fototoestel.

Min 8 is toch erg koud…na 2 km voelen we geen handen en voeten meer,onze gezichten zijn helemaal stijf …
Stil staan ,handen laten warmen …een paar foto’s maken en nog een paar kilometer fietsen .
Ik stop ,gertjan ook maar en eerst maar even lopen om weer gevoel in onze ledematen te krijgen …de terugweg gaat de berg op ,
Buiten adem en helemaal versteend komen we halverwege de klim naar boven onze buren tegen die verbaasd aan ons vragen “”sind sie auf rad??????””””
Es ist winter und viel zu kalt ….tja ze hebben gelijk
Eens maar nooit meer ,,,,zonder thermokleding, het laatste stuk lopen we naar huis nog net niet bevroren …
Vooral gertjan zijn handen en voeten hebben veel tijd nodig gehad om weer te gaan leven en deden echt pijn !

S,avonds met z’n zessen in 1 auto, meiden achterin ,ak aan het stuur ,gertjan ernaast en ik op zijn schoot naar de pizzeria in tepla.
Mijn hoofd tegen de voorruit en mijn knieen tegen het handschoenenkastje is niet echt comfortabel !
In de pizzeria herkenden ze ons al,heerlijk gegeten en een voor Tsjechische begrippen een heel grote fooi achtergelaten ….voor kerst..
Sávonds kwamen onze buren iets drinken ,gewapend met zelfgebakken koekjes en een geurpotje met waxinelichtje ,
De dikke truien die ze aan hadden konden gelijk uit …het is bloedheet in huis ,,
Ingrid en karl zijn zo blij hier weer te zijn ,,karl heeft al 14 maanden chemo en is al een jaar geleden opgegeven …iedere dag is een kadootje .
Ze genoten van de door heleen meegegeven kerstkrans, en de later door ons gebakken bitterballen .
Het is toch heel interessant om over de cultuurverschillen te praten en van elkaar te leren .
Maar kerstmis is overal hetzelfde …wordt hooguit op een andere manier gevierd…
De meiden gaan gewapend met zaklamp een avondwandeling maken.en we leggen oud brood in de tuin ,ook hier moeten de dieren eten!
Vandaag liggen we allemaal voor 12 uur in diepe rust!

Maandag
10 uur is iedereen weer uitgerust beneden, we ruiken geen vers brood ….
De stekker zat er niet in !
Gelukkig hebben we afbakbroodjes en het kleinste oventje van de wereld en binnen korte tijd kunnen we alsnog ontbijten.
Het is al middag als iedereen eindelijk is aangekleed , de wc is ontdooid …hoera!
De kamer wordt omgetoverd tot spelletjes hol, kerstliedjes klinken en ik ga mailen .
Straks gaan we een pan spaghetti maken ,en vanavond naar de kerstnacht in het klooster van tepla ..
Overal ter wereld dezelfde woorden …in vele talen ..
Ook hier in beranovka,
maar hier is “midden in de winternacht”echt “midden in de winternacht”!
jp

Beste Hab en Moe,

De laatste dag van de vakantie inmiddels aangebroken. Vakantie van vier weken is in

zo’n geweldig land veel te kort. Er is alleen al in de omgeving waarin wij zijn geweest

nog zoveel moois te zien. Bij elke stop die we maakten, of ut nu Brice Canyon was, of Zion

of Grand Canyon, of Sequioa of Yosemite of San Francisco of etc. etc. steeds constateerden

we dat we nog niet alles gezien of gedaan hadden wat we wilden zien of doen. We zijn nog steeds

niet uitgekeken! Helaas vandaag toch terug. Gisteren Disneyland bezocht. Meer dan vijftien

uur op het park doorgebracht. Temidden van enge rollercoasters, rondlopende disneyfiguren

(Charlotte heeft ‘handtekeneningen’ van disneyfiguren verzameld), prachtige parades,

vriendelijk personeel, grandioze shows, ontzettend dikke amerikanen en heel grote ‘cokes’.

Kinderen (en wij ook) waren versleten toen we tegen twaalf uur gisteravond in de shuttle

naar het hotel zaten.

Proberen vandaag nog enige Californische zon op te doen aan het strand van LA: Venice Beach

Hollywood, Santa Barbara, oid. Daarna voor een groot aantal uur het vliegtuig in.

Tot heel gauw

Gertjan en Judith

Beste Hab en Moe,

Zijn inmiddels na een lange en slaapverwekkende tocht over de Interstate 5 weer aangeland in

Los Angeles. Voor het onvermijdelijke, door de kinderen geeiste, bezoek aan Disneyland.

Hebben slechts een dag door kunnen in de stad San Francisco zelf. Begonnen met een bezek

aan Fisherman’s Wharf. Tamelijk toeristische aangelegenheid. Uitzicht op Alcatraz.

Bezoek aan deze voormalige beruchte gevangenis was alleen mogelijk geweest als we een aantal

dagen van te voren kaartjes hadden besteld. Tijd doorgebracht bij de honderden zeehonden

die zich op deze plek in de zon liggen te koesteren. Charlotte vroeg zich weer af wie deze

dieren hier neergezet hebben. Vervolgens zijn we op weg gegaan naar de Golden Gate Brug.

Er zelfs een heel stuk over gelopen. In de kou overigens. In de hele stad scheen het zonnetje,

maar letterlijk op de GG hing een dikke modderige bewolking. Verder door de stad gereden en

genoten van het feit dat SF op een aantal heuvels gebouwd is. Voor de kinderen is een weg die

plotseling met een helling van 45 graden naar beneden gaat nog steeds adembenemend.

Prachtige vergezichten over de stad vanaf de heuvels. Ook nog

het strand bezocht in het Golden Gate Park en vooral in het centrum van SF op zoek geweest

naar een parkeerplek: vier dollar voor twintig minuten. Uiteindelijk geparkeerd op zo’n

scheve helling.

‘s Avonds op zoek naar het restaurant waar we afgesproken hadden met een studievriendje van

Gertjan: Little Joe’s. Bleek na een blokjes rondrijden te vinden. We zaten op tijd braaf klaar.

Maar ook deze afspraak bleek misgelopen. We hebben nog een uur gewacht en zijn toen zelf maar

elders gaan eten. Helaas. Kinderen waren vooral teleurgesteld. Ruim twee uur te laat gaan

eten. Gigantische pizza’s, die we uiteindelijk niet op kregen. Maar geen nood: in Amerika

vraag je dn om een doggybag (klinkt beter dan ‘hondezak). Dus de rest van ons diner de volgende

dag opgegeten in de auto. Overigens was het wel opmerkelijk het grote

aantal zwervers dat we op straat zagen. De een had vier kinderen, de ander twee een derde

had AIDS. We zagen er later wel een aantal zitten in een junkfood restaurant, waar ze zich

te geod deden aan een hamburger.

Overigens hebben we nog deel kunnen nemen aan een Amerikaanse politieserie. Ons laatste hotel

in SF leek meer op de woning van malle Pietje. Gammele deuren, gaten in het plafond afgedekt

met leukoplast (volgens ons waren het kogelgaten), een airco uit het jaar nul met het geluid

van een Fokker Friendship die snel aan grondig onderhoud toe is, een hindoestaan achter de

receptie die de achetrnaam van Gertjan afkorte tot de heer Van (eerst dachten we dat ie ut

over onze auto had, maar hij had het eerste voorvoegsel als de hele naam genomen), verveloze

facade van het gebouw, loshangende gordijnen, een zwembad gevuld met smerig water en een tuin

vol met bouwmaterialen, boodschappenwagentjes, oude planken, verf etc. We arriveerden in het

donker en konden de belangrijkste conclusies pas de volgende dag trekken. We zaten nog geen

kwartier in onze kamer toen we het kabaal van een geweldig gevecht hoorden. Voor een kamer

waren twee gekleurde amerikanen elkaar flink aan het aftuigen. Een vluchtte weg, maar bleef

terug komen en schermutselingen forceren. Dit ging zo een tijdje door, totdat we een

van de twee met een mes achter zijn rug over de veranda zagen lopen. Judith is toen naar

de kinderen gegaan en Gertjan heeft de politie gebeld (911!). De kinderen bleken ook al een

en ander gehoord te hebben. Vonden het eigenlijk wel spannend. Vooral het bezoek van de

politie en het feit dat 911 gebeld was. C. wilde het liefst met de politie-agent op de foto:

‘Ik hoop dat ie ontzettend dik is’. Na ruim een kwarier bleek de schermutseling gesust en

konden we allemaal gerust gaan slapen.

Hopen dat ut in Disneyland vandaag ook zo spannend is.

Tot meels,

Gertjan en Judith

PS Het laatste dat we van jullie ontvangen hebben is het bericht over de speurtocht naar

het geslacht de Jong.

Beste Hab en Moe,

Zijn inmiddels aangeland in de buurt van San Francisco. In de plaats Vallejo (spreek uit

valeggo). San Francisco ligt samen met een groot aantal andere minder bekende plaatsen

rond de Baai van SF als een grote aaneengesloten stad met miljoenen inwoners. Door deze

urbane conglomoratie lopen een aantal Interstate Highways, freeways en parkways,

waar het verkeer vijf rijen dik in de file staat en waar de fly-overs als

borden spaghetti in elkaar gevlochten zijn. Het Prins Claus plein maakt niet veel indruk meer.

Het vinden van je weg in een dergelijk overdruk labyrinth is absoluut geen sinecure,

zoals we hebben kunnen ondervinden.

We wilden een betaalbaar hotel met een zwembad voor de kinderen. Volgens de hotelgids

was er in Vallejo een dergelijk hotel beschikbaar. De weg ernaartoe verliep prima. Zonder

problemen de juiste exit genomen en rechtstreeks naar het hotel gereden. Het zwembad was er

inderdaad. Alleen zat er nog cellofaan om de badrand. Er werd nog aan gewerkt om het af te

maken en er zat geen druppel water in. Een ander hotel in Vallejo was naar onze smaak te

duur, een andere, buiten Vallejo weer te ver, dus we besloten een hotel dichter bij SF te

zoeken. In Oakland (in de buurt van Chinatown) zal een hotel met een zwembad. De beschrijving

gaf duidelijk aan welke exit we moesten nemen. Maar wat er ook kwam: geen exit die aan de

beschrijving voldeed. Wel een geweldige file van vijf banen dik, die ons een hoop tijd kostte.

Uiteindelijk veel verder toch maar van de weg gegaan en een oude kaart, van drie jaar terug,

geraadpleegd om ons plan te trekken. Dezelfde weg terug leek het meest voor de hand te liggen.

Terurrijdend bleek echter wel de exit te bestaan zoals in de hotelgids beschreven. Hij was

slechts vanaf een (1) rijrichting te benaderen. Het hotel verwelkomde ons al van verre. Opgelucht

verheugden we ons alvast op het heerlijke badwater. De vreugde was echter van korte duur.

Het hotel lag midden in een overvolle woonwijk, die nog het meest aan de Afrikaanderwijk

deed denken. Op de binnenplaats van het hotel bleek een soort roestige badkuip zijn

uiterste best, om in de schaduw van een geweldige schotelantenne het gezicht van een zwembad

te trekken. Voor de ramen van de kamers van het hotel leken vodden te drogen te hangen, die bij

nadere inspectie dienst bleken te doen als gordijnen. Blijkbaar wilden de eigenaren hiermee

het low-budget karakter van dit hotel op positieve nadrukkelijk aan de orde stellen.

Ondanks deze commerciele meesterzet, besloten we toch maar om een ander hotel (alweer in Vallejo) op te

zoeken. Toen raakten we verzeild in het stadsverkeer van het overvolle Chinatown. Het wegennet

in Chinatown bestaat alleen maar uit eenrichtingsstraten. Voeg daarbij het feit dat het er

alweer overvol was en dat er op dat moment een gigantisch Chinees feest aan de gang was,

waardoor een aantal straten afgezet was, en je hebt de ingredienten voor een hedendaags drama.

Kortom we hebben een aantal straten meerdere malen mogen bezichtigen, dezelfde verkeerde afslag

vanuit verschillende hoeken opnieuw kunnen nemen, op plekken waar dat verboden is U-turns gemaakt,

spookrijder geweest en uiteindelijk beloten..om compleet om te rijden, omdat er in Chinatown

voor ons geen oplossing leek. De kinderen benutten hun tijd met het doen van antropologisch

waarnemingen: na een kwartier door Chinatown gedwaald te hebben, constateerde Arthur, dat er

toch wel erg veel Aziatische mensen op straat liepen. Nu moet je weten dat Chinatown, dus

daadwerkelijk bevolkt wordt door honderduizenden Chinezen. Een wijk zo groot als Alexanderpolder

waar alleen maar Chinezen wonen. Alle winkels (en we hebben er vele gezien, sommige zelfs

meerdere malen) zijn voorzien van opschriften in chinese symbolen. Soms zelfs alleen maar

chinese symbolen en is het maar raden wat er verkocht wordt.

Uiteindelijk nog maar een keer of vier verkeerd gereden en ongeveer drie uur later weer in

Vallejo aangekomen, in een hotel, waar het zwembad wel water bleek te bevatten. We hebben

veel van SF gezien zoals jullie zullen begrijpen.

Gertjan en Judith

Beste Hab en Moe,

Vandaag bezoek gebracht aan Yosemity national Park. Gelegen in het centrum van de vallei van

Californie. Het is een vallei ingesloten in een gebergte van ongeveer 2000 meter hoog.

Omdat we in Fresno neergestreken waren (uiteraard om financiele redenen: twee prima hotelkamers

met bad, een onsmakelijk grote teevee, airco en in totaal drie bedden voor iets meer dan

honderd gulden), moesten we ongeveer zestig mijl rijden hadden we aan de hand van de kaart uitgerekend.

Omdat we afgesproken hadden met de broer van Gertjan om elkaar om tien uur te ontmoeten

voor het postkantoor van het Yosemity Park, moesten we vroeg uit de veren. Echter, we waren

vergeten zelf de wekker te zetten. Met als gevolg dat om half acht schuchter op onze

kamerdeur geklopt werd en onze al ochtendrust wreed verstoord werd door een aantal erg

wakkere kindertjes, die al volledig gewassen en aangekleed de kamer, zowel fysiek, maar

vooral vocaal onverbiddelijk in bezit nemen. Een geluk bij een ongeluk is dat het ons zeer zelden

is, dat indien we vroeg moesten vertrekken, alle drie de kindertjes zonder mopperen en

zonder vaak meer dan zachtzinnig aandringen onzerzijds, snel gereed waren.

De tocht naar ons rendez-vous bleek echter bar tegen te vallen. Allereerst raakten we verzeild in

onvervalst ochtendspits verkeer, dat in de VS nog een grotere omvang heeft dan in Nederland.

Gelukkig was dit alleen van toepassing op Fresno zelf, zodat we al snel tussen de fruitgaarden

de califonische vallei doorreden: veel druiven, sinaasappelen, dadels, olijven etc. De tocht

omhoog om bij het park zelf te komen bleek uiteindelijk tot een hoogte van 2000 meter

te leiden. Dit betekent langs allerlei bergpaadjes en via haarspeldbochten, al slingerend omhoog

rijden. Dit was teveel voor de evenwichtsorganen van C. Zij werd missuluk. Oh, ik ben zo

missuluk. De door Judith met regelmaat aangevoerde zuurtjes, die slechts dienden om de

belendende percelen nat te houden (want A&A aten vrolijk mee), boden helaas geen soelaas.

Waren we eindelijk na een slingerrit aangekomen bij de ingang van het park, toen bleek onze

rendez-vous plek ook nog een 45 mijl in het park te liggen (je merkt al dat het hier niet

om het Zuiderpark gaat: het is iets groter!). Kortom in plaats van om tien uur, kwamen we

uiteindelijk om half twaalf ter bestemder plekke aan. Er was echter nog steeds geen reden tot

juichen: we hadden met Gertjans broer, otto, afgesproken, dat we maximaal twee uur op elkaar zouden

wachten. Dus nog steeds een half uur voor sluitingstijd! Op een holletje naar het postkantoor,

om daar vast te stellen dat een random DNA-test met een willekeurige voorbijganger, niet tot

een overeenkomst met die van Gertjan zou leiden. We hebben uiteindelijk zelf tot twaalf uur

gewacht. Geen bloedverwant in velden of wegen te bekennen. Tenslotte om enige dicussie over

wie nu waar gewewest te voorkomen, hebben we zelf onze vlag in YP geplant, door een foto te

maken van het desbetreffende postkantoor, waarbij uiterst vermanend naar het polshorloge

gewezen wordt. Dat zal ze leren!

De dag verder uiterst aangenaam (en voor sommigen onder ons ook vermoeiend) gevuld met

een ‘hike’ (klinkt veel beter dan ‘bergwandeling’ vinden jullie niet?) naar de Vernan Falls.

Dit was een hike van ongeveer vijf kilometer en een hoogteverschil van 600 meter! Oftewel

twee keer de Eiffeltoren. En dat zowel naar boven als weer terug. Ondanks een wat sombere

C. (‘Dit haal ik nooit. Ik ben al moe.’), waren we na ruim vijf kwartier boven. Opmerkelijk was

het grote aantal buitenlanders (niet-Amerikanen dus) dat dezelfde beklimming ondernam.

We waren in de Grand Canyon al een Amerikaan tegen gekomen die daar ook concludeerde dat

het aantal Amerikanen dat een hike onderneemt opmerkelijk klein is in vergelijking

met het aantal buitenlanders. ‘Americans are lazy, except for the people from Colorado’

stelde hij vrolijk vast. Amerikanen komen ook in grote getale naar Yosemite. Ze laten

zicht tegen buitensporige tarieven rondrijden in de vallei, eten de aanwezige pizza’s

in grote hoeveelheden, kopen in de giftshop prachtige sweaters en caps, maar zijn

slechts zelden te vinden op de trails en waren dan ook nadrukkelijk afwezig aan de rand

van de waterval: wel veel duitsers, italianen en japanners (toch weer een soort

reversed wiedergutmachung (als dit geen goed nederlands is dan weet ik het niet).

De hike was zwaar voor vooral Charlotte. Het pad voerde

langs de rand van een tenminste honderden meters hoge waterval. Op een gegeven moment

een ‘staircase’ (beter dan trap) van 600 uiterst treden bestaande uit veel te grote

rotsblokken voor korte beentjes. Gelukkig werd dit deel van het ‘trail’

(klinkt alweer beter dan het ‘pad’) aangenaam vochtig gehouden door een aanhoudende nevel

van het neerkletterende water. Prachtige regenbogen op het pad omhoog. Veel onderbrekingen

als gevolg van overstekende ‘squirels’ en ‘chipmunks’ (klinkt alweer veel exotischer dan

dan ‘eekhoorntjes’ en dat zijn ze ook: hondsbrutaal en verschillend van kleur en vorm van

staart. De kinderen zijn al in staat het onderscheid te maken tussen chipmunks en squirls)

en het tot ons nemen van de nodige hoeveelheden water. ‘Heat kills’ hadden we geleerd in

de Grand Canyon (hebben we nog niets over ge-iemeeld, hebben we aangedaan met de camper),

we hadden dan ook ongeveer anderhalve liter vocht per persoon bij ons. Charlotte kon

weer niet laten haar grote verbazing en eigenlijk zelfs haar ongeloof uit te spreken over

het feit dat alles wat ze zag niet door mensen gemaakt was, maar puur natuur.

Na veel gesteun toch aangekomen bij de top van de waterval. Grandioos gezicht om het smeltwater

aangevoerd vanuit de bergen over de rand van het gebergte te zien donderen. Vervolgens

schoenen uit en met de blote voeten in het letterlijk ijskoude smeltwater. Het duurde

uiteraard niet al te lang of alle drie de kindertjes lagen met hun billen in het water.

Gegeven de temperatuur geen overbodige luxe. Na ruim een uur in de zon genoten te hebben

van het koude water, bleek de weg omlaag veel sneller te gaan. Wel werd hierbij een aanslag gedaan

op de dijspieren van Judith. Op de terugweg nog bijna een coyote doodgereden en ook nog een

hert gezien (met een gewei). Overigens niets vergeleken met alweer de Grand Canyon. Bij

het doorrijden van het Kaibab Forest (toegang tot GC) hebben we wel honderden herten gezien.

We kwamen toen tegen de schemering aan. Je moest echt oppassen om er niet een dood te rijden.

Morgen willen we nog een trail in het Yosemite afleggen. Uiteraard weer iets verder en dus

zwaarder dan die van vandaag. Nevada Falls: twee keer langer en twee keer hoger dan de Vernan

Falls. Er heeft nog niemand geklaagd over dit voorstel.

Kindertjes hebben nog lekker tot tien uur in het zwembad voor het hotel gezwommen. Licht

in het water, onder de palmbomen, buitentemperatuur van 25 graden, maken ze nog voldoende

kabaal om een deel van het hotel wakker te houden. Blijkbaar zijn ze nog steeds niet vermoeid

genoeg. Iets dat we overigens ook al constateerden op de weg terug. Ze zaten nog steeds

luidruchtig op de achterbank van de ‘van’ (we hebben het allang niet meer over auto’s) met

elkaar te klieren, hoorspellen uit te voeren (al hebben ze er zelf nooit een gehoord),

liedjes te zingen (‘Hilversum drie bestond nog niet’ van Herman van Veen wordt luidkeels

meegezongen) of ongehoord ruzie te maken met elkaar. We amuseren ons dus nog steeds.

Tot meels

Gertjan en Judith

Beste Hab en Moe,

De stroom van berichtgeving vanuit het Amerikaanse is nu niet meer te stuiten.

Internet maakt een directe berichtgeving zo gemakkelijk, dat het risico onstaat,dat de

de mogelijkheid de behoefte zal doen ontstaan. Het zal niet lang meer duren of we sturen

a la seconde de digitale foto’s of video’s mee, die onze verhalen zullen illustreren.

Sterker nog, de videocamera kan rechtstreeks (via Internet) een prive live verslag

op jullie computer. Kortom veel interassanter dan saaie dia-avondjes achteraf. Tot nu

zullen jullie het echter nog steeds met deze “ouderwetse” berichten uit de samenleving

moeten doen.

Vanmorgen (het is nu donderdag 20 augustus 10 uur bij ons) werd Judith opgeschrikt door

een wild ogende buurvrouw in ons hotel. Met de krulspelden nog in het haar schreeuwde ze

“The president declared war”. Judith kreeg geen tijd om een verklaring te vragen.

“A lot of our guys will die again. That is his way to retaliate on us, the citizens,

for what is done to him. We are at war. It’s on television now, you can see it.”

Uiteraard begreep Judith niet waar het over ging. Slaperig wilde ze al zandzakken voor de

deur gaan plaatsen. Ze wilde me ook spontaan in een stabiele zijligging plaatsen om te

controleren of haar routine op dit gebied nog voldeed. Via CNN werd inmiddels snel duidelijk

dat het nog niet noodzakelijk was om een schuilkelder op te zoeken, of al te evacueren.

Zoals wel met meer zaken, maken de Amerikanen ook met uiterste serieuze zaken een geweldige

show. Of het nu een buurvrouw is met krulspelden of het zijn de media: de berichtgeving

over de militaire acties worden zowel bij CNN als bij ABC vertoond onder de titel

“America strikes back”. Alsof het een nieuwe film betreft. We wachten nu al op “America

strikes back II” (also featuring Bill Clinton). Ook het uiterst serieuze onderwerp rond de

escapades van Bill Clinton, waarover niet alleen Monica Lewinsky maar heel de VS

de mond vol heeft, wordt gezien als amusement. Er zijn poppen verkrijgbaar onder de titel

“Bull Clinton”, die een afbeelding leveren van de machtigste man van de wereld met de broek

op zijn enkels. Radioprogramma’s bieden Amerikanen de gelegenheid om voorstellen te doen

over de wijze waarop Hillary Clinton het haar man betaald kan zetten, dat ie haar bedrogen

heeft. Kortom alles is amusement.

Ondanks de uiterst gespannen oorlogssituatie, de grote troepenbewegingen, de internering van

grote groepen buitenlanders, het feit dat al het voedsel op de bon is gegaan en alle

fietsen voorzien zijn van houten banden, hebben we toch maar besloten ons normale

programma te volgen. Een bezoek aan het Sequioa National Park. Een gigantisch langdurige

reis die voerde naar het Giant Forest, waarin de reusachtige Sequioa en Redwood bomen staan.

Bomen met een doorsnede van meer dan tien meter. Hoger dan honderd meter. Vaak ouder dan

tweeduizend jaar. Ook hier zijn de Amerikanen er weer in geslaagd een overtreffende trap

vast te leggen. De grootste boom van de wereld. Dus niet de langste of de oudste of de dikste

(want die staan ergens anders), maar de boom met het grootste volume. Zoals wel vaker gebleken

is, zijn de Amerikanen in zo’n geval uiterst lui. Ze nemen en foto van die grootste boom

(ieder heeft dan zijn eigen fototoestel), lopen een stukje het bos in, totdat ze het

parkeerterrein uit het oog dreigen te verliezen, en keren dan spoorslags terug. We hebben

een trail gevolgd door het Giant Forest. Weinig dieren (afgezien van een gigantische

hoeveelheid caterpillars), maar des te meer gigantische bomen.

Morgen vroeg op, omdat we met de broer van Gertjan, die op dit moment ook in Californie

op vakantie is, hebben afgesproken in het Yosemite National Park. Nog ongeveer honderd

mijl af te leggen. Door een zeer bergachtig terrein met hoogteverschillen tot

tweeduizend meter, duurt dat over bochtige bergpaden en -passen, zeker meer dan twee uur.

Amuseren ons dus nog steeds prima. Gaan er vanuit dat alles bij jullie ook nog koek en ei is.

Laat even horen of je alles ontvangen hebt. Uiteraard verwachten we wel het nodige nieuws

over het tripje naar de Roots in Friesland. Is alles er nog “bobbe”?

Gertjan en Judith